“Hoezo dubbele diagnose? Iedereen kan iets!”

“Wij hebben geen cliënten, bij ons is iedereen gewoon hulpboer”, zegt Christ Schippers. Hij is eigenaar van zorgbedrijf ’t Geitenboerke, in het buitengebied van Veldhoven. Met zijn team begeleidt hij mensen met een psychische kwetsbaarheid, verslaving, sociaal isolement en/of andere beperkingen. Dagelijks komen vier tot tien mensen bij hem over de vloer voor een arbeidsmatige dagbesteding. “Iedereen kan iets, is ons motto.” Christ wil zijn zorgonderneming in de toekomst verder uitbreiden. “Mensen zien groeien, da’s het mooiste wat er is.”

Passie

Meer dan fulltime is hij bezig met zijn passie en wordt daarbij ondersteund door zijn vrouw Marleen (vervoer), dochter Daniëlle (personeelsadministratie) en een team van 5 gekwalificeerde begeleiders. Vijf dagen per week is er volop bedrijvigheid op het erf. Naast de zorgtak wordt hier een geitenbedrijf gerund met 600 geiten en een gasterij/bezoekerscentrum waar mensen met een beperking in de bediening werken. Christ heeft een groep die helpt in de geitenstal, een ‘boer’gondische groep die verse soep en de mise en place voor de gasterij klaarmaakt en een groep die zich bezighoudt met klusonderhoud en tuinieren. Sinds kort worden er ook nootjes ingepakt voor De Zuivelhoeve, een winkel in Aalst.

Hechte band

Christ is enorm trots op zijn 20 hulpboeren en hulpkoks, die verspreid over de week komen helpen. “Er wordt goed gewerkt, we hebben een hechte band met elkaar. Iedereen doet iets naar eigen kunnen.” Hij wijst naar de houten lambrisering die pas geschilderd is. “Dat was een mooie klus voor een hulpboer die een tijdje in een rolstoel zat, precies op zithoogte.” Elke dag om 9.30 uur begint de werkbespreking met een lekkere bak koffie. Iedereen kiest een taak die hij leuk vindt. Nico trekt z’n schort aan waar Chef Soep op staat. De sfeer is losjes en de grappen vliegen over tafel. “Ik kom hier graag”, zegt hulpboer Marc (51). “Er is altijd genoeg werk te doen, maar het voelt nooit als een verplichting. Je kiest gewoon wat je leuk vindt.”

Uitdaging

De doelgroep waarmee ‘t Geitenboerke werkt, zijn mensen met een grote afstand tot de arbeidsmarkt. Het aantal dubbele diagnoses is de laatste jaren sterk toegenomen. Naast psychische beperkingen of hersenletsel is er bijvoorbeeld sprake van verslaving, dakloosheid of een taakstraf. Maar een moeilijke groep? Welnee. Christ en zijn vrouw Marleen noemen het eerder een leuke uitdaging. “De stap van niksdoen naar werk is natuurlijk groot. Daarom maken we de drempel zo laag mogelijk. Veel mensen hebben een omgekeerd dag-nacht ritme, die knop moet om. Dus gaan we de meeste mensen thuis ophalen. Mijn vrouw rijdt op het busje en belt van tevoren: we komen eraan hoor! Als iemand dan zegt: ik voel me vandaag niet zo lekker, dan zegt ze: ik rijd wel wat zachter, dan heb je extra tijd om je klaar te maken.” Hulpboer Marc lacht: “Ja, dat was bij mij ook zo. Maar als het waakvlammetje eenmaal brandt, kom je wel op gang hoor. Tegenwoordig ga ik op tijd naar bed, want ik wil geen dag missen.”

Prikkels

Marc is al 2 jaar hulpboer bij ‘t Geitenboerke. Ooit werkte hij 60 uur per week als crisismanager en begeleidde hij reorganisaties. De praatgrage vijftiger kon prima functioneren, ondanks zijn autisme en adhd. Dat veranderde toen hij een verkeersongeluk kreeg en ernstig hersenletsel opliep. Werken lukte niet meer en hij ervaarde het leven als zinloos. “Niemand zat meer op me te wachten.” Gebrek aan structuur in zijn leven leidde tot een diepe depressie en verslaving aan softdrugs. Vijf jaar lang kwam er niks meer uit zijn handen. “Naar de zorgboerderij gaan was een hele hoge drempel. Vroeger begeleidde ik mensen met een mental breakdown naar een andere baan, nu lag ik zelf in de kreukels. Die acceptatie was het moeilijkst. Christ moest me met 10 paarden hier naartoe trekken, maar hij hield vol. Soms stuurde hij me ’s nachts nog een appje: zorg dat je morgen klaarstaat.”